Patersdreef Indoor

Creedence Clearwater Revived - Maxwell Street
Fred & The Healers -Neo Prophet - Lucid Dream

Europahal Tielt
January 31, 2015

review & pictures: Freddie

Zaterdag 31 januari 2015 en in Tielt beginnen ze eraan om het festival seizoen voor blues op gang te trappen. Hun weg naar deze zaterdagavond was nu niet meteen met rozen geplaveid want eerst kregen ze doodleuk de melding van de ‘Band Of Willies’ dat ze net voor het festival het voor bekeken hielden en dan kwam er onheilspellend nieuws overwaaien uit Engeland dat de drummer van de ‘Troggs’ zijn arm in het gips moest wat weerom voor een annulatie zorgde. Dus moesten ze in allerijl nog zoek naar een plaatsvervanger voor hun ‘headliner’.

In Tielt houden ze het ook graag een beetje luider en ook oog voor lokale bands al dan niet in het blues genre krijgen hier steeds hun kans. Dit jaar was de opener voorzien voor ‘Lucid Dream’. Dit fenomeen werd ooit door geobserveerd en dan hebben we het uiteraard over het begrip van ‘Lucid Dream’ en natuurlijk niet over deze younsters. Zowat overal ter wereld is er wel een band met deze naam te vinden maar deze West-Vlaamse droom bestaat uit Wout Debacker (vocals, guitar & keys), Lander Stevens (guitar), Tore Snauwaert (bass) en zowaar een jonge deerne aan de drums die luistert naar Emma Haentjes.

Hun droom is natuurlijk ver weg van de blues want zij voelen zich het best met Indie-rock. Uiteraard staan we open voor elke genre als het maar te pruimen valt en dat is zeker het geval bij deze ‘Lucid Dream’. Met een waar arsenaal van eigen geschreven nummers is de grens met het pro-circuit niet meer veraf. Eerst dtaan ze nog wat onwennig op dit grote podium en zeker Emmaatje lijkt me wat bedeesd achter haar ‘batterie’ te zitten. Ze zitten volledig juist met de opbouw van hun set incluis een knappe intro.
Wout heeft een dijk van een stem die zeer volwassen klinkt en met nummers als ‘Gosts’, ‘Blind Behaviour’ en ‘Hold Your Troubles’ lijkt deze ‘Lucid Dream’ na een tijdje een goed gesmeerde machine. Soms dromerige pop dan weer stevig maar wat belangrijk is het zat juist. Nog een grappig detail in hun setlist denken ze ook aan het vrouwelijk lid van de band met een nummer dat als titel meekreeg ‘Emma is Leuk’. Met ‘This Life’ zit hun job erop voor vandaag en al hebben ze misschien nog niet de wijsheid, ze hebben in alle geval de ‘skills’.

Als tweede groep op de ‘bill’ stond iets totaal anders geprogrammeerd. Het is nu ook niet alledaags om een groep met progressieve rock aan te treffen en zeker niet in ons kleine landje maar met ‘Neo Prophet’ staan hier toch een aantal ras muzikanten op het podium. Je kan hun muziek ook best beschrijven als rock maar met een symphonisch kantje eraan. Deze ‘Neo Prophet’ bestaat uit Hans Six (bass & vocals), Pete Mush (keyboards & co), Tom tas (guitars) en Wesley Jaques (drums).
In 2009 kwamen ze uit met een album dat de naam ‘Monsters’ meekreeg met nummers als ‘Blame It On The Weatherman’ en in dit voorjaar komen ze eraan met hun nieuwste T.I.M.E. De stuwende krachten zijn zeker Hans en Pete maar voor de gelegenheid van Patersdreef hebben ze en nog een vrouwelijk backing vocal bij gezet. De naam van deze dame is me ontglipt maar ze doet uiteraard wat ze kan bij dit indrukwekkend schouwspel. Alleen haar deel met de percussie heb ik niet zo goed begrepen daar het quasi onhoorbaar was.
Namen als Roger Waters en David Gilmour van Pink Floyd duiken uiteraard bij me op en zelfs Mike Oldfield komt bij me opdagen al ben ik zeker niet een kenner ook al zit ‘The Dark Side Of The Moon’ en ‘The Wall’ in mijn collectie. Eigen aan de nummers in dit genre is dat ze meer dan drie minuten in beslag nemen en met een voorsmaakje van hun laatste ‘Orchestral Death’ gaan we gezwind naar het kwartier en dan is het tijd voor de blues.

De omschakeling gebeurt nu ook niet meteen want met ‘Fred and The Healers’ krijgen we hier ons pronkstuk van de  Belgische bluesrock voor de kiezen geschoven. Sinds hun wederopstanding en zeker met het album ‘Hammerbeatmatic’ van vorig jaar is het meteen volle bak voor deze formatie uit de streek van Charleroi. Gisteren nog Melanie De Biasio aan her werk gezien en ik vraag me zelfs af welk concert me dit jaar nog meer kan van m’n sokken blazen als dit van Melanie. Fred and The Healers zijn streekgenoten van deze jazz sensatie en daaruit concluderen we dat er ginds toch iets in het water moet zitten.

Vorig jaar reeds een paar keer ze mogen aanschouwen en dus ben ik maar fan geworden van Frederic ‘Fred’ Lani en zijn trio. Samen met Cédric Cornu op bass en Nicolas Sand op drums staan ze telkens weer garant voor een set van explosieve ambiance.
‘Roots & Roses’ en ‘Like a Leaf’ zijn een paar nummers uit hun recente CD en weten e sfeer er onmiddellijk in te brengen. Bij de set van deze ‘Fred and The Healers’ komen ook meteen de ‘die hard’ fans postvatten aan de nadar want waar ze ook optreden dit power trio brengen steeds een schare fans met zich mee. Ook al probeert Fred de mensen van de ‘Vloa            nders’ naar voren te krijgen, het is hier geen sinecure. Misschien nog wat ‘pintjes’ en dan lukt het wel.
Fred, Cédric en Nicolas zijn ware showbeesten en dit samen met hun opzwepende nummers staan ze altijd weer garant voor de nodige sfeer zeker wanneer ze aankomen aan hun afsluiter ‘Lovers Boogie’. Zeer intens en energiek. Na de eerste ‘blues’ band volgt dan uiteraard ook het eerste bisnummer. Helemaal solo brengt Fred Lani hier een countryblues versie van Arthur Crudup zijn ‘That’s Allright Mama’, een nummer waar sommige lyrics ook al wel terug gaan tot in 1926 met ‘Blind Lemon Jefferson’ maar welk we uiteraard kennen door het succes van de ‘King’. Nog vlug even als trio afsluiten en op naar de volgende groep.

Als voorlaatste staat nu de West-Vlaamse één wording met de blues op het podium want niemand minder dan Marino Noppe en zijn Maxwell Street zitten er aan te komen. Samen met Willy De Vleeschouwer (guitar), Joost Demeurisse (bass) en Didier Feys (drums) brachten ze vorig jaar hun meer dan verdienstelijke ‘Going Back’ uit. Het uitbrengen van een nieuw album brengt uiteraard verplichtingen met zich mee en dus staat deze ‘Maxwell Street’ en zeker Marino himself reeds voor de 11de keer op het podium van ‘Patersdreef’. Op hun ‘Going Back’ werd er versterking ingebracht van Tesse De Vreese die samen met ‘Western Swing Queen’ Kimberley Claeys nog het project Stella & Stralette uit de grond wist te stampen.

Uiteraard zijn we hier nu aanwezig voor onvervalste  blues en daar beginnen ze dan maar meteen mee met ‘Hot Pants uit hun nieuwste album. Al meteen wordt de assistentie van Tessa gevraagd en geloof me, zonder afbreuk te doen aan de kunde van Maxwell Street is deze vocale inbreng van deze Ghentse een meer dan meerwaarde te noemen. Haar krachtige, soms rauwe en shooting bluesstem pakken je bij momenten bij de strot.
Nummers als ‘Ramblin’, ‘29Ways’ en ‘Summertime’ doen de hele Europahal genieten van deze onvervalste blues. Zelfs voor een potje onvervalste New Orleans met ‘I Went To The Mardi Grass’ is het genieten geblazen maar time flies when you’re having fun en ook al zijn deze Maxwell Street meer dan voldoende over hun play-time heen toch kan de organisatie niet onder de druk uit om ze een bisnummer te laten spelen. Met een lang uitgerekte pure boogie kunnen we allemaal nog eens extra genieten van onze geliefkoosde muziek. Zalig en top!

Zoals ik in het begin van deze recensie aanhaalde moesten ze hier op zoek naar een waardige vervanger van ‘The Troggs’. Director on the board, Franky Craeymeersch wist me al eerder te vertellen dat ze die gevonden haddenin ‘Creedence Clearwater Revived’. Deze Tribute band voor John Fogerty een zijn CCR werd destijds nog opgericht door John’s broer Tom Fogerty met als doel de heropleving te beleven van deze legendarische band. Vandaag de dag staan aan het roer Johnny ‘Guitar’ Williamson samen met Peter Barton, Chris Allen en Wally Dax. Een groep muzikanten die allen te samen in zoveel bands hebben gespeeld als er zijn The Animals, en de nieuwere Troggs en Amen Corner al dan niet met ‘new’ voor de naam.

Zij moeten hier vanavond alle hits als ‘Bad Moon Rising’, ‘Green River’, ‘Lodi’, ‘Born on The Bayou’, ‘Fortunate Son’, ‘Have You Ever Seen The Rain’ en zovele andere succesen zien doen te herleven. Zijn ze er in gelukt?  Voor velen hier aanwezig misschien wel want het is altijd wel fijn om deze nummers terug te kunnen beluisteren en of de sfeer goed is ligt ook wel aan de nodige inname van alcohol en andere toegevoegde kruiden. Voor mij..NEE, het kwam muzikaal nog niet eens in de buurt en moet een goede tribute band niet een copy kunnen zijn? Zelfs de klanken uit de ‘Gretsch’ waren volledig fout en deden me niet in het minste terugdenken aan de riffs uit een ‘Les Paul’ om maar een voorbeeld te geven. Sorry maar dit was voor mij Not Done!

Al bij al een goed festival met enkele nieuwe ontdekkingen als ‘Lucid Dream’, een steeds bevestigende Fred en zijn Healers die op het zomerfestival in de Patersdreef ook aanwezig zullen zijn en een zalige Maxwell Street met een sterke inbreng van Tessa De Vreese. A le prochaine en nu nog terug richting home en wel door de sneeuw, reporter zijn is soms echt geen lachertje.